سلام بر فرشته‌اي كه بالهايش را نذر سلامتي تو كرده است و دعاهايش بوي "امّ يجيب" چشمان تا سحر بيدار تو را مي‌دهد.

اگر تو بخواهي همه شعر‌هايم را كه با نفسهاي كلام تو بافته ام به قناري‌ها خواهم بخشيد تا بهشت گم شده در خوابهاي كودكان، از چشمان بي شكيب گلهاي محمدي سر بلند كند.

كسي به من نمي‌گويد چرا نبايد بر صورت ماه خوابهاي پريشانم را نقاشي كنم و چرا نبايد حتي براي يكبار هم شده پهلوي آتش گرفته زمين را به مرهم لبخند مهربان تو آشنا كنم.

چند روز است كه هر صبح همه دلشوره‌هايم را به ترنم رودي از كلام تو مي‌سپارم و سبك تر از تصوير يك پروانه در كاسه ي آب تازه مي‌شوم و حالا بعد از آن همه سال، رؤياي باز  شدن پنجره‌اي رو سكوت، برايم تعبير مي‌شود.

حالا مي‌فهمم كوههايي كه  گره بر ابروهاي خود انداخته اند نه از هذيآن‌هاي شبانه من چيزي مي‌دانند و نه حتي براي يكبار عبور "خِضر" نگاهت را تجربه كرده اند.

... و من چقدر خوشبختم كه به هر آينه‌اي نگاه مي‌كنم تنها تو را مي‌بينم. همين!