چشمه ها جوشانند

بادها سوزانند

رقص باد در بریک گل پیداست

ماه در آینه آب فرود آمده است

وبه تصویر خودش می نازد

شاپری تا به افق می تازد

می شود باز شنید

صوت خوش لحن دل آویزی را

که قناری با خود

یک بغل نغمه به صحرا برده

تن خاک افسرده

دست در دامن گل ها زده است

قامتش تا زده است

آب ازحنجره کوه سرازیر شده

می رود در بر تنهایی رود

رود در دست زمین می شوید

تن هر شاخه که می روید باز

درپس هر چمنی

زندگی پابرجاست

وه چه زیبا!که اینجا صحراست

میتوان باز هنوز

که به تکرار زمین امید داشت