اینسان که شعله خیز بود ناله های من

پُر آتش است سینۀ درد آشنای من

گر دلنشین بود سخنانم شگفت نیست

هر دم بلند می شود از دل صدای من

آن راز سر به مُهر که داغ دل من است

من دانم و دل من و داند خدای من

دعوت مکن زمانه به جاه و حشم مرا

هرگز بر استخوان ننشیند همای من

مشاطۀ روان من اندیشۀ نکوست

دل؛ بی غبار آیینۀ قدنمای من

دایم بزرگ و پاک چو روح فرشته باش

ای آرزو ز توست همین التجای من

« بارق » ز فیض ذوق تکاپو به کوی دوست

برگ گل است آبله در زیر پای من

بارق شفیعی

کابل

١١/١٢/١۳۳۴