باران دستهات که یادش به خیر باد

خشکید و گونه های مرا خیس وا نهاد

حتی به ذهن فاجعه ها هم نمی رسید

قلبی که از نگاه تو روی زمین فتاد

آن روز بی گدار به سویت گریستم

در کوچه ای که دست ترا می کشید باد

رفتی و روی پنجره تقویم بی تو ریخت

یک عصر بی پرنده و یک عصر تیره زاد

ما مصرعی ز عاطفه بودیم سالها

دیوار بیت فاصله ها را بنا نهاد

آیا چو شمعدانی پژمرده بعد از این

در خاطرات روشن تو می روم ز یاد؟

آذر 78 کرمانشاه