آندم که بر حریرِ خیالِ رُخت فتد

داغِ نگاۀ گرم هوس پیشۀ کسی

وآنگه که بشکفد به دلی ذوق بوسه ات

گردد چراغ خلوت اندیشۀ کسی

دل در برم گدازد و سوزد روان من

بنشیند ار امید نگاۀ تو در دلی

خیزد شرر ز سینۀ غم پرورم چنان

کاندر هوای وصل تو مرغ تصوری

تا بال آرزو بفشاند؛ به آشیان :

سوزد پرش ز نالۀ آتش فشان من

یاد تو آن نسیم روانبخش اگر شبی

بر خوابگاۀ خاطر آلوده یی گذشت

دل خون و خون شد آتش و در پیکرم دوید

گویی شرر ز پنبۀ پالوده یی گذشت

اینگونه بارها به غمت سوخت جان من

لیکن؛ تو مستِ حُسن و غرور ِجوان خویش

در بزم عشق جام تمنا شکسته ای

یعنی بچشم دیو سرشتان بوالهوس

بی باک جلوه کرده و بیجا نشسته ای

غافل ز اضطراب دلِ بدگمان من

بارق شفیعی

کابل

٢۹/۹/١۳۴۰