بیدل     

جنسِ دردم، آتشِ دل را به جان گم کرده ام

من بهارم، عیشِ خود را در خزان گم کرده ام

فکرِ اسرارِ صلیبم را ز قلبت دور کن!

من مسیحم روحِ خود در آسمان گم کرده ام

صد صدا طفلِ یتیمم، در سرک های خدا

من غرورم را مگر از بهر نان گم کرده ام1

قمریی هستم که بعداز پرزدن ها در هوا

بال و پر را در فضای آشیان گم کرده ام

در میانِ بحر و توفان و حباب و موجِ دل

 جنس دردم جسمِ خود را بیکران گم کرده ام

آب های زندگی تا کی مرا حل میکند؟

ریگِ بحرم هویتِ خود را روان گم کرده ام

در میانِ بحرِ اوزان و عروض و قافیه

شاعری هستم که خود را در(بیان) گم کرده ام

عبدالله بیخود

1.اشاره اطفال یتیمی که در افغانستان دست به گدایی میزنند.