نگاه بُرد مرا... آه این خودِ او بود

نشست پیشم آهسته، بی‌هیاهو بود

نشست پیشم آرام، با سکوتِ حزین

سیاه چشم پری‌رو، سیاه گیسو بود

شروع کرد به تعریفِ چند سال قدیم

هنوز حسرتِ این هفت سال با او بود

پلنگ عاصی من بعدِ روزها غربت

درون چشمانش چند گلّه آهو بود

رفیق فصل سفر بود میشناختمش

بهارها سره، پاییزها پرستو بود

نشست در قلبم شعرهای تب‌دارش

نه شعر بود، نه کلمه، نه جمله...، جادو بود!

بهانه کرد که از زندگیم خسته شده

بهانه کرد که با سرنوشت یک‌رو بود

نشست در بغلم مرگ را تعارف کرد

گرفتم از دستش سرنوشتِ من او بود