من درین دنیا درونِ آتش سوزان گُمم

هر کجا دردیست جانا در میان "آن" گُمم

دست خاطر می سپردم در فراز شانه ات

من خدا عمریست در آغوش این پیمان گمم

سال ها در انتظار آمدن هایت صنم

در میان کوچه های بی سر و سامان گمم

از زمانیکه خدا را در دل و جان دیده ام

من خدا عمریست در آیینه ای ایمان گمم

 آب ها آخرمرا دستِ فراموشی گرفت

من کویرم در حضور ترکه ی عریان گمم

صورت و مکر زلیخا را درین هستی مپرس

یوسفم از بی گناهی در تهِ زندان گمم

ناله ام با کوه یکسان است و من حس میکنم

با وجود جسم دردم درمیان جان گمم

حضرت دریا مرا در ساحلِ خویشت مبر!

موج دردم در حضور شورش توفان گمم

عبدالله بیخود