شب بارانیم را حس نکردی

دل زندانیم را حس نکردی

در این بیغوله هر شب تا سحرگه

غم پنهانیم را حس نکردی

غزل

غزل باور کن این دردم که دردم داده او دردم

منم در وادی عشقش همان سائل که شبگردم

همه راز و نیاز من بود هر شب  سر کویش

خزانی گر شوم  زین پس چه غم پائیزم و زردم

بیقراری

سالهاي بيقراري اشكهاي اين دلم

هر شبي راتا سپيده هاي هاي اين دلم

از غم داغ فراقش سوخت آخر همچو شمع

عشق زد آخر شرر بر جاي جاي اين دلم