همه از خداییم،به سوی خدا برویم...

هوالحبیب علی الباکین،بنای دل نشکستن داشت

نوید آب حیات از چشم،برای گریه پرستن داشت

هزارساله شدیم از عشق،جهان به درد خودش پیچید

کمر به مرگ عزیزان بست،علاقه ای به گسستن داشت

حرم و یک دو سه روزی چند،خبر حوالی تابستان

:((شفا اگر بگذارد گام...))،و گوش ترس شنفتن داشت

چه زود فصل زمستان شد،غزل سرود:(( بیا بانو...))

صدای شعر خدا هم نیز،ردیف جبر مطنطن داشت

تمام بار امانت را،نصیب شانه ی حوّا کرد

قرارش از سر ناچاری،چرا که عزم به رفتن داشت

و باز دغدغه ی رفتن،رسید و طعنه به ماندن زد

بساط این غم دیرین سال،نشانی از ننشستن داشت

جنون و صبر و فراموشی،پدر پسر و ذوی القربی

نمود رنج خدا امّا،بهای دیدن و هستن داشت