اینجا که کسی پنجه به دیوار کشیده است

دستی ز وفا نقش غم یار کشیده است

این در که چنین سوخته و دود گرفته است

آتش به دلی خسته ز اغیار کشیده است

میخی که بر آورده سر از چوبهً این در

سر در صدف گوهر اسرار کشیده است

این خانه که نمناک ز باران سرشک است

از طعنه ی کوچه ‌ غم بسیار کشیده است

قومی که شکستند حریم حرمش را

بر حرمت او پردهء انکار کشیده است

شهری که به جز چاه درآن همنفسی نیست

محبوب دلش را سر بازار کشیده است

پژمرد ازین غصه که میبرد علی را

جهلی که خدا را به سر دار کشیده است