از همانروز كه تو

با فسون چشم بيمارت

نهادي داغ مهرت بر جبين سرنوشت من

شد جدا از بخت و نوش و كام 

هر دم سرشت من

بخت من از با تو بودن

نوش لعلت را چشيدن

لحظه اي كامت ربودن، آه

 افسانه اي شد

***

سر هر وردي كه بر لب ميرود 

يا هر دعايي

يا كه ذكري

بر سر محراب و كنج دير و هم اندر كنشت از من

جمله شوق لحظه اي ديدار رويت اي بهشت من

***

من نخواهم بخت يارگردد و

جرعه بنوشم از سبوي كاميابي

اين تجمل با دل درويش من بيگانه ميباشد

سفره تنهايي ام در آرزوي تكه ناني

                                                      باز و گسترده است

با نگاهت رونقي ده بزم اين ويرانه را

من ندارم تاب ديدارت به خوابم اندرآ

-ليك هش دار از سر زلفت

كه هم در خواب آشفته ام سازد-

يا خيالت را رها كن تا به زنجيرم كشد

ديوانه ام سازد

***

هرم داغت بر جبينم تازه است انگار

جستن اينها از تو هم افسانه است انگار

اين قناعت از دل بيچاره مي بيني ؟

حاتمت كي در خروش آيد؟

آه چون بخت من است انگار

رحمتت آرام چون كوهي گران

غافل از تشويش درياها و طوفانهاي ويرانگر

در گران خوابي چنان آسوده است انگار

كه اميد تكاني هم از آن بيهوده مي باشد

باز اما من در اين خفته

                                     طمع بيهوده مي بندم

سرنوشت من به اين اميدها پيوسته است انگار