چه ننگین است من بودن 

منی تنها و دور از دیگر انسانها

اگر من بی تو بودم

اگر من بودم و خالی ز هر چه مهربانیها

به هم در میشکستم هر چه بودن را

اگر در دل مرا دردی ست  درد توست

و رنجم رنج صد ها تو

اگر من بی تو بودن را گزینم  سخت نامردم

اگر من بی تو باشم   پست و ناچیزم

و بی شک در درون خویش میمیرم

تو هم بی من نمی مانی

تو هم بی من  (منی) هستی که ناچیزی

برادر رو متاب از من

ز من مگذر چنین آسان

اگر با من هم آمیزی

اگر با من به پا خیزی

دژی هستیم پا بر جا

دژی با نام انسانها

تو تنهایی و من تنها

و ما را بال پرواز از افقها تا افقها نیست

چو مرغی در قفس هستیم

که با زنگوله ها سرمست و خرسندیم

و با دانه که در دام است

و ما در پیله ی اوهام خود   به این امید

که دستی زین قفس آزادمان سازد

عبث در انتظار هستیم

اگر ما را به دل امید پرواز است

اگر در سر  هوای بوستان داریم  و عشق آسمانها را

دل از زنگوله ها باید برید و خواند با یاران

سرود همزبانی را

تو تنهایی

تو تنهایی و من تنها

و میمیریم آخر در درون پیله ی اوهام

با خفت

اگر با هم نیامیزیم