آسمان اخمی کرد

و سر سطح زمین جیغ کشید!

بعد ناراحت شد،

          بغضی کرد،               

             ناله ای کرد و به خود می پیچید؛           

و پس از آن ناگاه

بر سر و روی زمین؛

                 قطرات گُهر اشک چکید؛

این میان

         روی زمین

               هیچ ناراحت و دلگیر نبود  

و تسلی می داد

       دل غمباری را،

                   که سرش می بارید؛

آسمان هم بسپاس،

           روی آن سنگ صبور،

                           طرح لبخند کشید؛

و از این سوی فلک تا فرا سوی جهان

هبه ی رنگینی همچو کمان

به زمین داد و

                     سپس

                            از غم و درد رهید.