اینسان که ناتمام

بر رهگذار باد

از پا فتاده ای

ای شمع نیمه سوخته امید کیستی ؟!

گویند چون دلم

بر گور آرزو:

ای نامراد تا مردن گریستی.

در دخمه های سرد،

در بزم بی روان

بالای پیکران ز خود رفته و خموش

آرام و بی صدا:

بیهوده اشکریزی و بیهوده ایستی.

آن اشک های گرم

وان شعله های درد

کاندر دل شبان سیه بر فشانده ای

گم گشت و محو شد

در کام نیستی

یا ژرفنای تیرۀ اندیشه های شوم

ای شمع نیمه سوخته، ای جسم نیمه جان!

چون سرنوشت من

یا عشق ناتمام:

بیهوده جان فشاندی و بیهوده زیستی!

بارق شفیعی

کابل

١١/٣/١۳۴١