به رعنائی چنان ای دوســـــــت عالَــــم زیر دست استت
که هر بالا بلنـــــدی اندریــن دنیـــــاســــت ، پست استت
دل از چنگــــــــت رهـــــایی یابد آیا ؟ نیــــست امّیدیمک
پریشان می کنی گيســـــو دو عالــــم بنـــد و بست استت
چه هستـــــت انتـــــظار از مــا بجــــــــز پژمـــردگی آیا؟
بجز با ما اگر برخـــــاســـــت گاهـــی یا نشـــست استت؟
گسســــتي هر چه پيــــــوستـــــم ، ولي از پاي ننشستم
چه قصدي نازنيــــن با من نگفتي زين گسست استت ؟
یقــــــین کردم گرفتــــــاری عشـــــقت عیــن آزادی است
نجُــــــستم حرز از آن جادو که در چشـمان مست استت
فنا رنگ اســت ســر منـزل بقا را ، باش پس همچون
سپندی در ميان آتــــــشی ، گـــــر خیز و جـست استت
شکستنـــــگاه دل ها ، بزمـــــگاهی نقــــــــد و ارزانست
دلا بشـــــکن مگـــــر، جز، کامیابی در شکست استت؟
به هرقبضــــی و هر بسطیـــت ، بشکن بشکنی برپاست
خوشــا ای دل هنیئـا لک پس از هر قبض ، بسط استت
تعالـــــی الله ، مـــــی جـــوئي تــــــعالي با وصالش گــر
صـــــبوری کن ، صبوری کن ، صبوری داربست استت
سري بر كـــــف اگر چـــــون مات ، مفـتاح الجنان گردد
يقيناً رستــگاري ، بــس ، سرانجـــــامي خجسـته استت
به مرگ امّا نه ، بل ماننــــــد مـــــا از فــــــرط مشتاقي
اگر از قيد غير از دوست رســــــــــتي ناز شـست استت