نه من در فکر ارا ام , نه در اشعارم اوازه

نه فکر کهنه اوراقم , نه در دنبال شیرازه

به جای وازه پردازی , که در این شعر ناچیز است

غمی در سینه ام دارم , که بی حد است و اندازه

به خود گفتم شبی پنهان , از این زندان غم بگریز

ولی این چهار دیواری , نه در دارد نه دروازه

گرفتار فنا گردد , هرانچیزی که شد کهنه

به غیر از غم که در قلبم , همیشه میشود تازه

ز اقبال بدم غوزی به روی غوز غم امد

که از بیخوابیش هرشب , برایم مانده خمیازه