چقدر نوشتم..



از چشم های تو به لطافت بالهای شاپرک...

و آغوش تو به گرمی شنهای ساحل...



نگاهت که میکنم...

شرمی ست در نگاهت که هر روز مرا عاشق تر میکند...



و امروز ایمان آورده ام که اصل عشق...

جایی نیست جز در بی نهایت نگاه تو...



تو نیستی و من غرق میشوم میان دلرباییت...

چه طوفانی بپا کنم با دیدنت...



فقط خدا میداند... فقط خدا...



تو نفس میکشی و من زندگی می کنم..

تو میخندی و من چقدر کودکانه ذوق زده

می شوم...

کاش در باغ آرزو های تو پرنده ای باشم آزاد...

تا روی شاخه های پر محبت وجود تو... لانه ای بنا کنم...



در و دیوارش همه از...



عشق... عشق... عشق...



بانو...

ببین عطر بودنت چگونه تمام فضای خانه ی دلم را پر کرده..

و من تا ابد می بویمت...



و باز قسم به تمام عاشقانه هایم...



چشمهایت را با ماه و خورشید...



با گرانبها ترین مرواریدهای عمیق ترین دریاهای جهان...



عوض که نمی کنم هیچ...



من اشک های تو را هم برای خود می خواهم...



تو تقسیم شدنی نیستی با هیچ کس... با هیچ چیز...



حتی تو را با خودت هم شریک نمی شوم...



تو تمام از آنِ منی.. . من تمام  فدای تو ام...



و آرامش یعنی همین...



که تو هر شب رقاص تنهایی من باشی..



و من یک عمر نقاش زیبایی تو..

سهیل ساسان