شب است و شهر پر از سايه‌هاي تزوير است

و اين كه مي‌شنوي ماجراي تقدير است

سكوت مي‌وزد از سمت كوچه‌‌باغ خيال

سكوت يعني شعري كه بي‌تو دلگير است

براي از تو سرودن بهانه‌اي كم نيست

در اين حوالي، چيزي كه هست تصوير است

غزل‌غزل نفسي تازه مي‌كنم ديري‌ست

هواي تازه در اين شهر مثل اكسير است

دواي اين همه تشويش و اين همه ترديد

اگر تبسّم گل نيست، برق شمشير است

فقط نه من كه تماشاي شعر من آبي‌ست

كه ‌آسمان به تماشاي تو زمين‌گير است

تمام شهر نفس مي‌زند به دلتنگي

بيا فداي نگاهت، بيا! كمي دير است