با زبانی تلخ

وجودی مسخ

مردان،زنان،ایران ، ایمان و مذهب را

اهانت می کنی،

 خویشتن را در لباس اهرمن گم می کنی.

نمی دانی و نادانی درون منجلاب خویش پنهانی.

هر آن ایمان که ما داریم

از آن خویش می دانیم

وجود خویشتن دانیم

 عشق و شرافت ، منزلت را  پاس می داریم .

نمی دانی و نادانی درون منجلاب خویش پنهانی.

نمی دانی و نادانی میان سرزمین اجنبی

محکوم و حیران و پریشانی.

وجود نا وجودت را حضور بی حضورت را

پشیزی ، ارزشی هر گز نمی دانی ؟

از ٱنانی که از ٱنان زبان رپ ، عاریت داری

هم ٱنانی که ٱنان را نمی فهمی ، نمی خوانی

نشد هرگز ، وطن را، دین و ایمان را ،

مردان و زنان و مذهب و کشور خود را

مثال تو با زبانی تلخ ، وجودی مسخ ، با کلامی بد

بگویند و بخوانند و رسانند پیغام  ناشایست

به نادانی ؟

تو رپ خوانی می دانی ؟!

تو موسیقی چه می دانی ؟

زبان شعر و موسیقی

بیان عشق و ایمان را

 با روح تب دار و بیمارت

چه نا زیبا می خوانی !

خجالت می کشم ، گویم ترا یک مرد ایرانی

تو از سنخ شرافت

پاکی و عشق و درایت

نیستی.

تو بد فرجامی و آلوده دامان

همچو شیطانی !

نمی دانی و نادانی درون منجلاب خویش پنهانی.

1/3/91