یک سبد آیینه من از شهرِ یار آورده ام

طوطیِ طبعِ خودم را یادِگار آورده ام

بلبلِ خاموشِ طبعم را گرفته یادِ او

رنگِ گیسویِ تو را در این قطار آورده ام

بوسه هایِ آتشینِ روزِگارِ ناشکیب

از درونِ کوچه هایِ بی قرار آورده ام

تا بگویم انتظارت می کشم هر صبح و شام

من غزالِ سینه را صبحِ شکار آورده ام

دست می گیرد مرا اهریمنِ بی دانشی

در دبستانِ تو من یادِ نگار آورده ام

ابرهایِ کینه از این خانه می بارد بسی

خشت خشتِ خانه را من سوگوار آورده ام

تا که می بوسد لبم از چشمه ی شهرِ دلت

عکسِ دیدارِ لبت را شاهکار آورده ام