امام اهل هنر بود.بهتر بگویم درد هنر داشت.

طبع شاعری ایشان که اظهر من الشمس است.

موسیقی تعالی یافته را هم می شنید.

در سال 59 وقتی که حدود هفت سال داشتم، سرود « شهید مطهر »  را با  گروه سرود مدرسه تمرین می کردیم.با شنیدن صدای نوارکاستی که کیفیت چندانی هم نداشت واغلب اوقات بدون مربی و در خانه های بچه ها.یک روز مربی سرود ما  ـ که بعدا شهید شد ـ به ما بچه ها گفت که دیروز امام ، شاعر و خواننده ی این سرود را به حضور پذیرفته ؛ و من در اخبار آن شب شنیدم که امام فرمود: این بهترین موسیقی ای است که تا به حال شنیده ام.

بزرگ تر که شدم حمید سبزواری ومحمد گلریز را شناختم .

یک بار هم یادم است که امام از فیلم های ایرانی فاخر سخن گفته و برای مثال نام فیلم« گاو» را برده بودند.

این ها را برای خاطره گویی ننوشتم.

این روزها وضع موسیقی که معلوم است.هر چه سطحی تر بهتر!

در سینما هم با این که فیلم های فاخر کم نیستند، احساس می شود که ورژن جدیدی از فیلمفارسی دارد ریشه می دواندبا نقابی دیگر.

تخصص ما اما شعر است. گروهی با تمسک به عناوینی مختلف و توجیه های من درآوردی با  شعرهایی که بیان گر احساسات و غرایز سطحی و  پورنو اند «حیا»ی هنری را نشانه رفته اند. روز به روز رشد می کنند و مخصوصا مخاطبان مشتاق فعال در فضای مجازی اینترنت را اغوا گرانه به سمت خود می کشند. این روزها خیلی از همین افراد وقیحانه از موضوعات ... خود در قالب شعر می گویند و البته با افتخار. ولنگاری هنری به جایی رسیده است که علنا عکس های محافل خانگی به اصطلاح شعری خود را در تارنمای خود قرار می دهند .عکس های که بی حجابی کامل را در اختلاط های شاعران زن و مرد به رسم استاد  شاگردی تبلیغ و ترویج می کنند.

ای کاش شاعران و مسئولانی که درد دین دارند  با « جاذبه و دافعه ی » به جا از سرخوردگی های نسل جوان بکاهند؛ به آن ها بیشتر میدان بدهند. جشنواره ها را متنوع تر برگزار کنند. چراغ  کلاس ها و کارگاه های شعری را تخصصی تربیافروزند تا جوانان هنرجوی شعر در تاریکی ها به دنبال نور کرم های شب تاب ره گم نکنند.