هرلحظه بی بهانه تورا یاد می کنم

صد حنجره زهجر تو فریاد می کنم

غمخانه ایست این دل عاشق بدون تو

چون نیست چاره ای گله با باد می کنم

هم پای خاطرات قدم می زنم مدام

این گونه گاه خاطر خود شاد می کنم

بی دام ودانه مرغ دل من اسیر توست

بنگر چگونه خدمت صیاد می کنم

صد پنجره به سمت خدا باز می شود

از انحنای چشم تو تا یاد می کنم

دل گیرم از زمانه ونا سازگاریش

می کوبمش دوباره وآباد می کنم

آخر شبی برغم غم وغصه خویش را

از هر چه غیر یاد تو آزاد می کنم