دل بستم بیاری که پیمان کرد که تو جانی

                                          که بیجان نتوان زنده گی، تو اـــــــین میدانی

بقول و قرارش دل بند شد بحلقهء دام بلایش

                                          اسیر مهی رخشان و پسته و بــــادام دو تایش

چه امید های بود که بستم بدل بهر قربانش

                                         که تا استم و است ، باشم چو اسیری بفرمانش

چه زیبا تصویری بود این تخیل شــاعرانه

                                         که با دوست ودشمن گفتم عیان و خمو شـــانـــه

ولی شنیدم ز یاری که یار با من جفا کرده

                                            ز من بریده و یا دیگـــر پیوند مهرو وفا کرده

کنون سیه پوشم ز این ماتم بر مزار امیدم

                                             کــه چون بسمل ز تیر جفایش بر خون تپیـــدم

مفکر هر گز نکند پیمان عهد ووفا با صنمی

                                              که ویران کند این کعبه دل چون اهریمنـــی