فرازی از یک مثنوی که سال ها پیش به انگیزه میلاد امام حسین ( ع ) گفته ام :

 قرآن سرخ

عاشقان ! تبریک ، فصل بیدلی ست

فصل لبخند حسین بن علی ست

عاشقان ! تبریک ، شد میلاد نور

پنجمین خورشید آمد در ظهور

چیره شد فرمانروای آفتاب

گشت سهم آفرینش ، نور ناب

عشق بارید و زمین آیینه شد

مهربانی وارد هر سینه شد

خاک را بوی نجیب گل گرفت

عالم هستی ، تب بلبل گرفت

آسمان شد با زمین همسایه باز

شد زمین مهمان سرای اهل راز

چشم ها با نور همبستر شدند

قلب ها با هم صمیمی تر شدند

*****

پنجمین خورشید ، می دانی که کیست ؟

دومین گل ، از گلستان علی ست

او حسین ست و ستون عالم ست

وارث اسرار اسم اعظم ست

تشنگان عشق را ، دریاست او

مشعل راه نجات ماست او

او به ما آیینه قسمت می کند

عشق او ما را هدایت می کند

کیست او ؟ آمیزه ی عشق و خدا

خنده ی خون ، بر لبان کربلا

کیست او ؟ خون خدا ، قرآن سرخ

بر زمین کربلا ، باران سرخ

کیست او ؟ اسطوره ی آزادگی

اسوه ی امت ، امام سادگی

کیست او ؟ مردی که با عشق و جهاد

« سرخ مردن » را به انسان یاد داد

کیست او ؟ یک راز ، یک سر مگو

دم فرو بند و دگر چیزی مگو

کیست او ؟ خاموش ، این کار تو نیست

او حسین ست و خدا داند که کیست ...

*****

ارتفاع عقل ما ، آری کم است

سهم ما از آب دریا ، یک نم ست ...