یه پرده رویِ دیواره



یه نقش از من ،بدونِ تو



منم در حالِ پوسیدن



تو صحنِ یک پیاده رو







دلِ پرده چه غمگینه



از این تنهاییِ دستام



شاید احساسمو خونده



شاید می دونه چی می خوام؟







اسیرِ باد ِ پاییزم



تو شهرِ دود و خاکستر



همون شهری که عابرهاش



زدن از پشتِ سر خنجر







از اون وقتی که تو رفتی



هوا الوده ی درده



میونِ ارزوم موندی



مثه رویای ِ گم کرده!!







تو رو از من ،منو از تو



کیه تفکیکمون کرده؟



کودوم نقال بد سیرت



غم ِ ما رو نفهمیده







من از این قصه بیزارم



تهش ،تنهایی ِ محضه



برم گردون همون اول



همون سر،اولین لحظه!