می خواهم زودتر پاییز بیاید.اصلن همین امروز. بداند شرط را باخته است. این چند سال به یغما رفته ی نگاه منتظر از آن همه دهن کجی ها، بی پاسخ نخواهد ماند. و برگ برگ فصلش، پژواک عاشقانه های ما را خواهد شنید. در انعکاس نور طلایی صبحگاهی، سرخ شود. بداند حتی در خزان هم، می توان عطر بهار را بویید. می توان طراوت را در رنگ باران دید. و آسمان شب هم در نور مهتاب، سپید است. و من چگونه، احساس خویش را در نگاه آبی مسافر، تطهیر خواهم نمود؟ و این سینه، زایش واژه هایی خواهد بود که در پرتو نگاهش(مسافر) بر روی سطر سطر کاغذهای سپید به پرواز خواهند درآمد.

پاییز! بختک غم و اندوه، آن کهنه بساط چند ساله ات را جمع کن. نیمکت چوبی پارک، شوق رهایی را با آوای چلچله های مست، تجربه خواهد کرد.

برای مسافرم، از آن رویاهایی خواهم گفت که حسرت، طعم تلخی را به کامم می داد.

پیر مردی در این حوالی بود که از رنج روزگار، ستون اش خمیده و همیشه با ریزش برگ های درختان، با ویولن شکسته اش، گریه هایش را کوک می کرد. باید او را بیابم تا برایمان، ترانه ای شاد بنوازد. می دانم مدت هاست گل ها، رقص پروانه ها را ندیده اند.

پاییز بدان! این روزها، لحظه های ما، بوی عشق دارند. و ساعت ها هر قدر هم تکرار شوند، خستگی ندارند.

(رضا روستا)

*****************************

عطر جامه ی اطلسی ات...

بند بند پنجگانه هایم را بی تاب می سازد...

(رضا روستا)