برگرد که عیدهایمان می میرند

تندیس امیدهایمان می میرند

ای گمشده در هوای آلوده ی شهر

دارند شهیدهایمان می میرند

***

از تلخی و سختی سفر می گویم

از جاری چشم های تر می گویم

تا آخر عمر دوستت دارم من

خاکم به دهن دروغ اگر می گویم *

***

باران بشویم و ابر را گریه کنیم

با حوصله مرگ صبر را گریه کنیم

حالا که به اختیار ما نیست جهان

باید که به جبر، جبر را گریه کنیم

***

عمری ست اسیر دست مردم شده ایم

محتاج به یک دانه ی گندم شده ایم

بدخت شدیم ما از آن روزی که -

در جنگل چشم هایتان گم شده ایم

***

تقدیر شده است از ازل برگردی

با جام پر از شعر و عسل برگردی

دیری ست تمام شاعران منتظرند

با سیصد و سیزده غزل برگردی

* خاکم به دهان مگر که مستی ربی (خیام)

حسین سنگری

www.hossein-sangari.blogfa.com

www.komeit.ir

التماس دعا