سلام حضرت آیینه های نورانی!

به یمن لطف شما عاشقیم و بارانی



چقدر بی تو غریبم عزیز دل! آری

نمی شود که نباشی، ـ خودت که می دانی



هزار سایه ی باطل که تلخ می خندند،

گرفته اند تو را، داده اند مهمانی



هنوز بی کسی ام را نگفته ام به کسی

که این، تمام کسم بوده با پریشانی



نشسته بر دل این بیت ها که روزی تو

تمام سهم خودت را به بار بنشانی



(...و هرگز این غزل ساده پا نمی گیرد

مگر ز یوسفی آید خبر به کنعانی...)



به من اجازه بده نا تمام بگذارم

خودت ادامه بده روشنای نورانی!