از آن فرداي وهم آلود، از تقدير مي ترسم

من از بي مهري آيينه با تصوير مي ترسم

 

تمام راهها بر جاده ی آسودگي ختمند

از آن پايي كه خواهد رفت در زنجير مي ترسم

 

تب خورشيد را از من مگير اي ابر هرجايي!

مسلمانم ، ولي از سايه ی تكفير مي ترسم

 

ميان ماندن و رفتن اسير دست ترديدم

عنانم دست تو اي دل ، كه از تدبير مي ترسم

 

كدامين چشمها بر جاده ی موعود خواهد ماند!؟

من از اين مردم خو كرده با تاخير مي ترسم....

رضا کرمی (از مجموعه ی ذهنی پر از سوار)