بسم الله...
به فرموده ي استاد عزيزم قزوه شعر را در دفترم قرار مي دهم.ترانه اي است که قرار بود طولاني تر از اين باشد و خيلي از دردها را بگويد. اما دست آخر شد همين:
قصّه می خوام بگم براتون اما
هر کی خوابش میاد بِره بخوابه
وقتی بِرَن می گم دلم از اینا
که خوابشون میاد چقد کبابه...
وقتی خدا بنده ها رو آفرید
از یه کنار کُلِّشون آدم بودن
اونا که پر داشتن از اون اَوَلاش
زیاد نه، چارده تا بودن، کم بودن
خدا نشونشون داد و بُلن گفت:
" مثل اینا برید کبوتر بشید
آی آدما! حواستون جمع باشه
نرید تو دنیا کور بشید، کر بشید
این جایی که می خواید برید کوچیکه
فِک نکنید که دنیاتون بزرگه
مثل یه جادّه س که باید برید و
هر قدمش هزار هزار تا گرگه
پَرَم بگیرید و بخواید بِپَّرید
زمینیا زمینتون می زنن
مارای خوش خطّ و خال دنیاتون
با نیشاشون آتیشتون می زنن
خلاصه که سخته، کار هر کی نیس
سختی هاشو باید تحمل کنید
شبیه مردابه، پر از گِل و لای
شما باید توی گِلا گُل کنید"
....
اون موقع آدما همه خوب بودن
سراشونو همه تکون می دادن
خدا که حرف می زد چه شوقی داشتن
انگاری راستی راستی جون می دادن....
همونا که از همه بدتر شدن
همونا که رئیس حزب بادن
تو صف بیعت با خدا –یادمه-
از همه بیشتر همه رو هل دادن!
...
گذش گذش گذش گذش تا اینکه
پرنده ها با دیوا درگیر شدن
تو جنگی که دیوا شروع کردنش
جوونا هیچ، طفلامونم پیر شدن...
هر چی که ضربه می زدن به دیوا
عجیبه! دیوا مگه جون می دادن!؟
گمون کنم یه لشکر از یه جایی
یواشکی به اونا خون می دادن
(در گوشی یه چیز بگم، مهمه:
این دیوا هم یه روزی آدم بودن
نگاه نکن الآنو؛ این ها یه روز
خلیفه ی خدا تو عالم بودن...
چی شد که این جوری شدن؟ معلومه!
دیو شدنِ "پُرخورا" صد در صده
بعدشم اینکه: اینا یادشون رفت
دهن کجی با دهن پر بَده... )
خلاصه که پرنده ها رفتن و
با کل دیوای زمین جنگیدن
وقتی که دیوا رو کوبوندن زمین
تو صورت امامشون خندیدن...
....
درسته، راس می گین، خودم می دونم
پرنده ها تو آسمون قشنگن
اما بدونید که تو چشم خدا
پرنده ها پرپرشون قشنگن...
پرنده ها می پرن و می پرن
پرنده ها از آدما دور می شن
آدما اونا رو نمی بینن و
آروم آروم یواش یواش کور می شن
بعد پریدنِ اونا، یه عده
کنار آدمای کور می مونن
از اون یه عده بعضا جون دارن
بعضیاشون انگاری نیمه جونن
همه میگن به اونا "مرد جنگی"
صافن و بی ریا، مث بلورن
از تو چشاشون میشه فهمید اونا
مال یه جای خیلی خیلی دورن...
تو دنیا موندن به همین امید که
چشمِ سه چار تا آدمو خوب کنن
از این همه آدمای "آهنی"
حداقل بعضیا رو چوب کنن...
اما نمی دونم چرا آدما
پرنده ها رو سنگشون می زنن
تا می بینن پرنده ها رو، محکم
با دس به طبل جنگشون می زنن
داد می زنن، هو می کنن، فحش می دن
-آی ادما! به خدا نامردیه
اینکه به این پرنده ها پشت کنیم
آخر دلمُردگی و سردیه
وقتی هزار تا آدمِ مثلِ ما
دیوای زشتو دیدن و ترسیدن
اینا با اینکه تنشون ضعیف بود
رفتن و با هزار تا دیو جنگیدن
تا کی می خواید یه آدمی مثل من
قصه ی اونا رو روایت کنه؟
برید کنار یکیشون که زنده اس
ازش بخواید یه خورده صحبت کنه...
...
دنیا برای مرده ها چه فرقی
می کنه که پاییزه یا بهاره؟
بزار بگن "شعار دادی" راس می گن
تو گوش کر هر چی بگی شعاره...
برادرا و خواهرا! دلامون
ديگه چيزي نمونده که بميرن
با ياعلي بُلن بشيم تا همه
بلن شدن رو از ما ياد بگيرن...