دیروز خاطرات "یعقوب دیلم" را خواندم...(به سفارش دکتر قزوه در حیات خلوت)...دلم گرفت و قرار بود وقتی دلم گرفته شعر نگویم اما نشد...

دلم گرفته برای تو و غریبی تو،دلم گرفته به جان تمام مریم ها

به جان خاطره هایت که ریخت اشکم را...شبیه روضه ی دلتنگی محرم ها

تو خواستی که بدانیم و ما ندانستیم...چه رنج ها که برای وطن کشیدی تو

از عشق گفتی و "صادق"*...ولی نگفتی از: زیاد بودن سهم ات ز سفره ی غم ها

از آن دقایق خونبار گفتی و خواندم...از آن هوای شرربار گفتی و خواندم

تو با صداقت بسیار گفتی و خواندم...از آن اراده ی طوفانی ِ مصمم ها

به کودکان تو با گریه چشم می دوزم...درون آتشی از جنس درد می سوزم

دلم گرفته و احساس می کنم در تو تفاوتی نکند زخم ها و مرهم ها

تو آبروی من و سرزمین من هستی...قسم به عهد عزیزی که با خدا بستی

هنوز کوه وفایی، هنوز نشکستی...فرشته نه!  که تویی افتخار آدم ها

تمام شعر من امشب فقط برای تو بود...به افتخار نفس های آشنای تو بود

برای آنکه بدانی چقدر غمگین ام...از این غریبی ِ چون تو هزار "دیلم" ها

  * صادق: دوستِ شهید  ِ آقای یعقوب دیلم که در خاطراتش از وی نام برده