بسم الله

منم جامانده از راهی که از آن جز غباری نیست

سری آورده ام اما دریغا دیر، -داری نیست-

دلی آورده ام امّا شلوغ است و در آن حتی

برای خلوت دلداده و دلدار غاری نیست

چگونه ادعای کوه بودن می کنم وقتی

درون سینه ی دیوانه نوری نیست، ناری نیست؟

چه باید کرد اگر من شاعرم اما گمان دارم

به روی شانه های شاعران از درد باری نیست؟

برای اینکه ما باری به خود آییم گاهی چند

هلا! فریاد کن، فریاد کن، فریاد: یاری نیست...؟

همیشه حرف آخر را زمستان می زند، اما

نمی داند پس از این برف ها جز زار زاری نیست...