رفیق خانه و گرمابه ام آخر تباهم کرد

خودش بر راه می رفت و ولیکن زابه راهم کرد

مریدم کرد بر کفر ِ مسلمانی ابرویش

پر از تردیدو پرسش ، غرق در وهم و گناهم کرد

نمی دانم چه شد یکباره بی آنکه بدانم خود

اسیر خنده ها و گریه های گاه گاهم کرد

من از آغوش دریا روی شنزار ِ غم افتادم

اگر چه شور ماهم بود ، خاک ِ اشتباهم کرد

خطوط شرنوشتم را غبار زندگی پوشاند

کجا می رفت وقتی درد و غم  بی جان پناهم کرد

و از اندوه من شهری به خاموشی فرو رفت و ...

دوچشم عابران انگشنمای هر نگاهم کرد

خداهم خوب می داند دلم تنگ و پریشان است ......

که با فکر و خیالت روز و شب ها مست خواهم کرد ......

م- شوریده

///////////

گزارش تصویر کانون های ادبی خراسان شمالی

http://anjomansite.blogfa.com/