وقتی مکدر است زمین و زمان از او

دارد غروب می شودش  پیچ روبرو

می رفت و ماه هم تک و تنها گذاشتش

وقتی نداشت زندگی اش هیچ رنگ و بو  

یک مرد زخم خورده که از فرط درد هاش

دارد جویده می شود انگار موبه مو

این قصه ی من است بدون حضور تو

این قصه ی من است که سرگرم گفتگو

دارد مرا به آخر تو ختم می کند

در لابه لای پیچش ِ بی رحم یک پتو

از بوی تند ادکلنی که گرفته است

راه گلوی تنگ مرا با بگو مگو

بی روح دل شکسته شدم مثل یک جسد

اعجاز چشم های مرا در خودت بجو

برگرد تا به چشم تو ایمان بیاورم

زنده شوی دوباره مرا لحظه ی طلـــــوع