شاعری عاشقانه می کوشد آفتابی کند تمام تو را

عشق را بهانه می سازد تا بدزدد غم کلام تو را

چکه چکه غزل شده چشمش در عبور کبود ثانیه ها

شاعرانه سراب می نوشد تا تهِ ته نشین جام تو را

درعروج سپید رویایش آمدی در پسین روزی سبز

ساز شعرش به شورمی خواند گام های زلال نام تو را

داد می زند نگاهت را با صدایی نمور و بارانی

ابری از عشق می شود در تو تا بشوید نم سلام تو را

جرم او عاشقی است اما تو سایه ات بوی آشتی دارد

می دود عاشقانه سوی دلت می کشد ناشیانه گام تو را

شانه ی شعر زخمی است این بار همچو پروانه ی غزل هایش

باورش کن حضور عشقی را که به لب دارد التیام تو را

زندگی همچو واژه ای محکوم در درون دلت مچاله شده

شاعری تا همیشه می کوشد آفتابی کند تمام تو را