آفريدگار مهربانم!

چشمه قنوتم سرشار از نياز است و چشم‌هايم به خورشيد لطف و كرم‌ات خيره مانده است.

اي خدايي كه تنها با اشاره تو، سيب از درخت مي‌افتد و ماه از چشم آسمان!

... و اشك ها و لبخند ها از كرامت بي بديل تو شكل مي‌گيرند.

چراغ علاقه و اميد را در دلم روشن نگهدار!

اي بي‌همتايي كه عشق را آفريدي تا پلي باشد ميان تو و شيفتگان با صفايت،

نه بي دانه ی گندم، دنيا معنايي دارد، نه بي عشق!

كه دنيا خود خوشه‌ي گندمي ست بر منقار پرنده‌اي عاشق.

پس اي عشق مطلق!

پايداري در مسير خودت را به من بياموز/1