امروزدلتنگم

دلتنگ خاطرات گذشته

نشسته‌ام بر حاشیه‌ای ارغوانی این صبر ناشکیب

وکاش میتوانستم به آغوش گذشتۀ دور،نزدیک

این نزدیکتر از دور بازگردم

وبغض بدخشان سینه را

از همین جاده های فاصله

برشانه های هند وکوش ِتو بتکانم

ایا هنوز کابل دلتنگی ات را

در مزار سبک میکنی؟

وآیا پیر هراتِ سینه ات هنوز

در مناجات سپیده دمانِ قندهار وبامیان

مهمان میکده میشود؟

بگو از کدام خرابات

سراغت را بگیرم

تا بتوانم

شانه هایت را به همان استواری

ودلت را به همان مهربانی بیابم

و...

از اینهمه دلتنگی

در آغوشِ امن تو پناه گیرم

وتو....

 طره های پریشانِ موهایم را

سامان بخشی

و سر گشتگی ام را 

در قوت عضلات مردانه ات

حل کنی

جاده های برفی وباریک

اینجا بی منتهاست...

هر چه میروم نمیرسم!

انگشتانم یخزده از فرط سرمای فراق

وسوسوی آتش وصال

از دوردستها 

مرا به خویش میخواند.

ثانیه هایی که تو راداشتم

را بارها مرور کرده ام

مرور این ثانیه ها

لبخند را بر لبانم مینشاند

آخر...

این فراق ....

مرا خواهد کشت...

شاید رسیدن 

به تو....

آرزویی بس،دورِ......دور

آرزویی محال..

آرزویی دست نیافتنی باشد

ولی من...

آرزو میکنم...

تو را آرزو میکنم

تو را

ای زیباترین خاطره

تو را آرزو میکنم

ح.م