پشت نام تو

این واژه‌های روزه دار چقدر بوی تو را می دهند.

بوی تلاوت دست‌های بهشتی ات.

این واژه‌های به ظاهر لال، که در چشمه چشمانم تطهیر شده اند، منتظر نوازش دستان با کرامت تو هستند.

پشت هر یک از این واژه‌ها معانی ژرفی ایستاده که تا خدا قد کشیده اند.

عرش همین نزدیکی ست.

پشت نام تو!

پرسش‌هاي يكريز

صدای اذان در فضای اتاق می پیچد. یک استکان شیر و یک دانه خرما به دهان نزدیک می کنی.

یک روز گرسنگی و تشنگی را پشت سر گذاشته ای.

«در کدام نماز به یاد خدا بوده ای؟» این را ماهی سرخ  داخل تنگ با نگاه‌های یکریزش از تو می پرسد.

... و به فکر می روی که من روزه بوده ام یا اين ماهی بی زبان؟ یا این گل سرخ که به زحمت دست‌هایش را رو به بالا نگه داشته است.

یا حتی این سنجاقک که نه غیبت می کند و نه چشم طمع به مال کسی دارد.

... و از خودت می پرسی: «آیا تا به حال هیچ گلی به همنوعش حسادت کرده است؟»

و باز این سوال که: «در قنوت کدام نمازم «خود» کمرنگ تر از «خدا» بوده است؟»