بسم الله...

تقديم به استاد و برادر بزرگ و بزرگوار و عزيزم جناب علي محمد مودب. حرف ها درباره ي صميميت و سادگي و صفاي استاد مودب زيادتر از اين چند کلمه ي ناقابل است. آن حرف ها را مي گذارم براي وقتي ديگر.

تقديم به علي محمد مودب "خراساني"

چگونه لقمه به کام آرد و فرو دارد

کسي که اين همه فرياد در گلو دارد؟

کسي که آمده چون موج و با هر آنچه که دل

-هرآنچه صخره و ساحل- بگو مگو دارد

سکوت هم بکند شاعر است، -شاعرتر-

سکوت هم بکند، بغض هاي و هو دارد

نه اينکه فکر کني درد او فقط شعر است،

نه اينکه فکر کني دردِ شعر، او دارد،

از اين قبيل يکي و دو تا که نيست، برو

به شعر او برسان شصت تا هوو دارد!

کبوتر حرم است او و باز هم از دور

نشسته است و نگاهي به روبرو دارد

به روبرو، به همان جا که هر چه در جانش

خدا گذاشته -از درد و داغ- از او دارد

از اين امام، از اين خانه و از اين حرم است

اگر به چشمِ من اين مرد آبرو دارد...