سلام

چقدر از فاصله بیزارم. از این همه راه. این همه آب.

دلتنگ توام، تویی که این همه دوری بینمان افتاده است و دیدارت برایم میسر نمی شود. دلم خوش است به آبشار صدایی که گاهی دلم را در آن شستشو می دهم و از زلالی دلت مهر می برم.

چه می شد اگر تقدیر تو را در کنار من و مرا در کنار تو قرار می داد. چه می شد اگر روزگار این همه فاصله را نمی آفرید. دلم برای تو به اندازه تک درخت خانه ای در کوچه پس کوچه های پایین شهر که تو را از دست داده تنگ است.

و من به درخت رشک میبرم که عمری در کنارش بودی و دست پر مهر و محبت بر سرش می کشیدی و اما من .... .

چه روزهای سختیست این روزهای بی خویشی. چه شبهای سردیست این شبهای بی همراهی ات. چه قلب تنهایی در نبود تو. تویی که دوستتر دارم دست در دستت نهم و مهر را، و عشق را، و ابدیت را از آن خود کنم.

به همان قرار عاشقی قسم ... یا ایها المزمل همواره بر لبانم جاریست.

این یک نامه نیست. یک رنجنامه است!