زنم کنار کوه را که هر نسیم بگذرد

به شوره زارها  ز یاس ها شمیم بگذرد



به خانه ها بدون قبض آب می کشم ز رود

ز آذرخش برق می برم ز سیم بگذرد



بهشت را بدون پاسپورت شرط می نهم

که هر که عاشقی است پاک مستقیم بگذرد



مگر که سینه ام نباشد ای گلوله های هرج

که از شما یکی به جمع یاکریم بگذرد



به شهر من نمی شود که نان به مرد رو کند

ولی گرسنه روزگار بر یتیم بگذرد



پیاده رو مکان رشد میکروبها شده ست

خوشا که قرص لایزال از این حریم بگذرد



امید آنکه پای ما به جای خارزار عمر

ز کشتزار زندگی تهی ز بیم بگذرد