تا سگ به خيال گربه اي رفته ست، در اين تله تا كه موش مي سوزد؛

تا مشت بر اين شقيقه مي كوبد  هر لحظه و هر دقيقه مي كوبد

اي وااااي! كه در تنور اين خانه  نانواي گران فروش مي سوزد!!!

در خربزه آب بود و ما بوديم در سفره ي باز نان نياوردند

ما گرچه صريح زندگي كرديم جز طعنه برايمان نياوردند

آن مهره كه مات  بود، مي دانست. يك راه نجات بود، مي دانست

از آب حيات هم ضرروي تر آن جمله كه بر زبان نياوردند

يك قلعه پر از وحوش مي سوزد يك قلعه كه زير آب مي ميرد

تعبير نداشت خواب سنگينش: (( يك مرده كه تووي خواب مي ميرد))

تا قفل و كليد بودكردن داشت. پرچم كه سفيد بود، كردن داشت

لبخند زدند و عكسشان افتاد  ديوار، براي قاب مي ميرد

يكباره از اين بهانه ها رستند  سر از بغل جنون در آوردند

چون غسل جنابتي ست، واجب بود اين عرصه به رنگ خون درآوردند

اين قصه ي نسل بي گناهي بود – انگار روايتي شفاهي بود-

از ما كه مريد دار حلّاجيم  افسانه ي سووشون در آوردند

اين خانه ز پاي بست ويران است  از هر تب و هر تكانه مي لرزد

اين زلزله ها گسل نمي خواهند تا  زلزله در ميانه مي لرزد

اين خانه ي وارثي ست بيچاره  ابراز هويّتي ست صد پاره

مانند حقيقت است، ناياب است!  يك سينه كه عاشقانه مي لرزد