بقچه ی ساده ای از خاطره ها می بستم               چـادر مخمــل گُلــدار به سر می کــــردم

دست خالی تر از احساس کویری تشنـه ...          به امیـد کَــرَم ابـــر  ،  خـطـر می کــردم

خستگی های دل غمزده ام را ای کاش              در هـوای خوش دیـدار تو ، دَر می کـردم

هوس ســفـره ی رنگین کـه نـدارم  آقـا               با همان نان و نمک های تو سر میـکردم

لب  ایوان  طلا   ... کاش  کبوتر بودم            سرخوش و شاد و رها عمر به سر میکردم

یا سبکبار تر از حس نسیم سحری ...                صبحـگاه از سر گلدسته گــذر می کردم

چندسالیست فراموش  ز  یادت شده ام                کـاش در یاد و خیـال تو  اثـر می کــردم