درود خانم گیلانی

سلام
من زبان شعر شما را می پسندم اما در این چهارپاره و با نوع نگرشی که از شما سراغ دارم به فروغ عزیز نزدیک شده اید . این ایراد نیست اما شما توانایی استقلال زبانی دارید . حیف است .
«از ارتفاع خسته» را می توانم به عنوان مجاز بپذیرم زیبا هم شده است . اما «آسمان خسته» در اینجا آن بار عاطفی را ندارد که به همت تأویل باورش کنم . حسرت جدایی از آسمانی خسته حسرتی ساختگی می نماید .
از سویی دیگر آن «چیز» ، باید امر مهم و مقدسی باشد که بر سرش دعواست . که با مضمون بسیار صادقانه ی « چیزی که روی شیشه به پا داریم » عینیت پیدا کرده است . و هم از این رو چیزی که پشت پنجره ها داریم . اگرچه پشتِ پنجره است و تداعی جدایی و فراق را به ذهن می آورد . با این حال ظاهرا از آسمان خسته در ذهن شاعر مقبول تر است .
از این رو به نظر می رسد که حداقل برای «خسته» در این بند باید فکری کرد .
تکرار دو دلهره در یک بند از کم آوردن واژگان گواهی می دهد . کاش برایش فکری بکنید . مثلا «دور از هراسِ بیهده می خندند»
و آخر آن که ما پرده را کشیده و خوابیدیم مشکل دستوری از نظر زمان دارد . البته در محاوره استفاده می شود و اگر آگاهانه به کار گرفته شده باشد پذیرفتنی ست .

درود بانو
قلمت نویسا

امان از اين «چيز»!!

درود بر شما.

سلام دوست شاعرم زیبا بود ممنون