برای دکتر قیصر امین پور
 
کجا کجا به کدامین دیار میبریَم؟
به سمت فاجعه ی روزگار میبریَم؟
 
صدایتان به درستی نمی رسد   آیا
درست میشنوم؟تا مزار میبریم؟
 
مگر شنیده کسی شاعری بمیرد؟...نه!
چرا به زور غزل،  زیرِ بار میبریم؟
 
چه سخت  باورمان میشود نبودنتان
چه ناگهان به غمی بی شمار میبریم
 
زلحظه های غزل وار شعر کم شده است
ز لحظه های غزل تا شعار میبریم
 
قطار رفت و... تو رفتی و...من چه ساده هنوز...
و تو چه سخت در این انتظار میبریم
_________________

برای استادی سروده بودم  که به شوقش درس خواندم تا در دانشکده  ادبیات دانشگاه تهران ببینمش
اما یک ماه از رسیدنم به دانشکده نگذشته بود که او رفت