وقتی قطار هست و دل ما نمی رود
یعنی كه پای در گل و زانو شكسته ایم
تو رفتی و كنار عطش های سرنوشت
بی تو به سوگ شبنم و باران نشسته ایم
 
آری قطار رفت و تو رفتی و واژه مُرد
در ایستگاه خاطره ماییم و بغض و درد
این واژه های خسته و بی تكیه گاه شعر
خورشیدهای یخ زده،لبخندهای سرد
 
تو رفتی و دوباره در آن بامداد تلخ
گلخانه های سبز زمین بی تو زرد شد
هر شاعری که کنج غزل خانه کرده بود
در پیچ و تاب تلخ غم ات كوچه گرد شد
 
فرصت گذشت...رفتی و ما در سكوت شب
اندوه  شعرهای تو را گوش می كنیم
حالا سه شنبه های جدایی كه می رسد
جز تو هر آنچه هست فراموش می كنیم
 
در فصل های بی خبری ناگهان چه زود
دست بلند حادثه خورشید را ربود
رفتی و آسمان كه دلش غرق ابر بود
بر روی شعرهای تو آغوش می گشود
 
                        این جا زمین همیشه پر از دردهای توست                         
درد نفس كشیدنمان ...درد بستگی
حالا برو! به جای تو ما گریه می كنیم
لختی بخواب ! مرهم یك عمر خستگی
 
آبان 89