چادرم ملی است.می بینی؟  دست من را سیاه می گیرد
تووی دستم سیاه بی تردید  نقشه ای اشتباه می گیرد
گریه ای محو دوش ها می شد.  گربه ای سهم موش ها می شد
آسمانی که داشت می بارید  زیر چترم پناه می گیرد
 
خواهرم را به خاک ها دادم. بی برادر، کلاغ! لرزیدم
تا که هیزم شکست جنگل را  با تبرها به باغ لرزیدم
زیر آوار دردها ماندم  خسته از بار دردها ماندم
گرچه یخ کرده اند دستانم  تووی  مرداد داغ لرزیدم
 
گرگ و کفتار و درد،بی تابی  شهر این قصه شیر می خواهد
موش کوری که باج می گیرد  قالبی از پنیر می خواهد
شاید این خانه دورتر باشد  با نمک ها به زخم می پاشد
محو دریاچه بود، خشکش زد!  این بیابان کویر می خواهد
 
زیر چتری سیاه می خندم. بی بدن کرده اند نامم را
سنگ قبرم که غسل می خواهم.  در کفن کرده اند نامم را
لشگری بی اسیر می افتد دسته جمعی به زیر می افتد
من کجا را نگاه می کردم؟ بی وطن کرده اند نامم را
 
چادرم ملی ست،می بینی؟   ملتی بی پناه می گرید
آسمانی که اشک می ریزد زیر چتری سیاه می گرید
سنگ قبرم که نام می خواهد  موش این قصه دام می خواهد
زیر سر، شب خیال ها دارد  ماه من سر به چاه می گرید