غنچه ای زیبا تراویدن گرفت

گوشه ای بر ساقه روییدن گرفت

چون ز نورستن گذشت او بهترین

بین گل ها شا د و شادی آفرین

روزها با آینه در گفتگو 

غنچه کی باشد چو من خوش رنگ و رو

کاکتوسی در کنارش ریشه کرد

غنچه ازاین دوستی اندیشه کرد

درگلستان چون عروسی بوده ام 

کی ندیم کاکتوسی بوده ام

برگ هایم تازه تر از شبنم است

دیدن هر خارو خس پیشم غم است

کاش اینجا غنچه ای در ریشه بود

این گیاه خار تن در بیشه بود

خشک گردان ساقه اش را ای خدا

تا شوم راحت اجابت کن دعا

گل چو غره گشت بالیدن گرفت

آسمان از خشم باریدن گرفت

گل ز گلبرگش جدا روی زمین 

دامن پر چین او شد کم ز چین

سر و پای گل که لرزید و جبین

کاکتوسش  گفت با خنده  چنین

گر چه مغروری و می نازی  بسی

کینه ای در دل ندارم از  کسی

جسم خود را گیر زیر برگ من

از چه رو راضی شوی به مرگ من

بی نهایت  نیست این  پایندگی

 میهمانیم این  دو روز زندگی

مدینه ولی زاده جوشقان