بسم الله الرحمن الرحیم

عیادت کردم از پاییز و قصد سوختن کردم
 
چه خونی در دل هم باغ هم هیزم شکن کردم
 
مسافر دیدمش تنهای تنها بود، در چشمش
 
دلم را - آخرین خوب ها را - بی وطن کردم
 
شدم آواره در گلگشت خاموشی که می دیدم
 
نه یاد از یاسمن کردم نه یاد از نسترن کردم
 
نه در پایان فصل برگ ریزان بود، آه ای دل
 
زمستان قصد رفتن داشت باغم را کفن کردم
 
لباس عید را در گنجه تا یک سال، تا یک عمر
 
لباس مشکی ام را چون محرم ها به تن کردم
 
بهارم سوخت اما کار من تنها تماشا بود
 
خدا مرگم دهد آه این چه کاری بود من کردم
 
خدا مرگم دهد آه این چه کاری بود من کردم
 
محمدحسین نجفی
 
عذرخواهی میکنم. لباس سیاه میبینم یادم می افتد. شرمندۀ همگی تان.